EPIPHONE THE DOT - gitara elektryczna
2009-11-05

Tego typu gitary zwykło się potocznie nazywać "jazzówka", nie powiem, że to krzywdzące określenie, bo nie chcę się narazić jazzmanom, ale z całą pewnością model The Dot, czyli gibsonowski ES-335 to gitara tak samo jazzowa, jak rock'n'rollowa. Wymieńmy chociażby Green Day, Sugarcult czy Oasis.
 

KONSTRUKCJA

Konstrukcja modelu Dot (ES-335) pochodzi z roku 1958, litery ES rozszyfrowuje się jako „electric spanish” w luźnym tłumaczeniu: elektryczna gitara klasyczna, cóż takie były czasy. Mimo, że korpus gitary wydaje się być duży, to paradoksalnie takie instrumenty zwyczajowo nazywa się wąskimi. Szeroki tyłek, wcięcie w talii i wąskie ramiona to nie tylko latynoski ideał piękna spod znaku Jennifer Lopez, ale również dość dokładny opis modelu Dot. Dodajmy jedynie smukłą, długą szyję i zgrabną główkę, a opis zewnętrzny będzie kompletny. Oczywiście opis gitary, nie J.Lo. Konstrukcja pudła jest specyficzna, korpus i tył wykonany jest z klonowej sklejki, podobnie jak we wszystkich tego typu gitarach, z Gibsonami włącznie. Natomiast między płytę wierzchnią a tylną wklejony jest solidny drewniany klocek o szerokości około 25 cm. W płycie wierzchniej wycięte są tradycyjne f-holes, czyli po polsku „efy”. Kolor oczywiście Cherry, czyli wiśniowy. Szyjka wykonana jest również z klonu z nakładką z palisandru, na której znajdują się 22 progi oraz kropki (dots) oznaczające progi. Szyjka jest naturalnie wklejona w korpus gitary. Na główka znajdują się maszynki umieszczone obustronnie w układzie 3 + 3, są to wysokiej jakości Grover’y, natomiast mostek to tune-o-matic. Dwa zamknięte w srebrnych puszkach humbuckery, cztery potencjometry (2 x Tone, 2 x Volume) z gałkami typu Top Hat i trój pozycyjny przełącznik składają się na układ elektroniczny Epiphone The Dot. Pod przetwornikami zamocowana jest płytka z charakterystycznym epiphone’owskim E. Na płycie wierzchniej znajduje się również gniazdo jack.

WRAŻENIA Z GRY

Do testu wykorzystałem wzmacniacze Peavey Classic 30 oraz Line 6 Spider 30. Gitara wzięłą również udział w próbie zespołu w składzie 2 gitary, bas + bębny. Szyjka Epi Dot jest zaskakująco wygodna i przypomina gibsonowską z serii 1960 Slim Taper, tak więc można uznać ją za „szybką”. Gitara ma nisko ustawioną akcję strun i stroi znakomicie, wkręcam jedynie strunociąg maksymalnie w korpus, to daje lepszą interakcję strun z instrumentem, a także dłuższy sustain. Czyste brzmienie jest najciekawsze na środkowej pozycji przełącznika, kiedy grają oba przetworniki. Atak jest szybki i zdecydowany, dźwięk okrągły i mięsisty, typowo jazzowe brzmienie, chociaż słychać w nim pewną agresję, gitara zachowuje się jak solid body. Swoje zalety odkrywa sklejka, dzięki której brzmienie jest selektywne i przebija się przez zespół. Miałem kiedyś w ręku kopię The Dot zachwalaną przez lutnika jako „lepszą od oryginału, bo zrobioną z litego drewna”. Niestety była to pełna porażka – te gitary nie bez powodu robione są ze sklejki, co ewidentnie wyszło na jaw podczas testu. Kto woli ciemniejsze brzmienie, nie ma problemu, wystarczy przełączyć się na przetwornik przy gryfie, zawsze można również wykorzystać potencjometr tonu. W pełne zdumienie wprawia mnie natomiast test mocniejszych brzmień w wykonaniu Epi Dot. Potężne, rasowe brzmienie, w niczym nie ustępujące typowym gitarom solid body, ale ze specyficznym „powietrzem”, którego na próżno szukać w innych gitarach. Brzmienie jest raczej jasne, ale w żadnym wypadku lekkie. Dół nie jest zbyt dynamiczny na ostrych przesterach, ale mocne crunche brzmią soczyście również w dolnym paśmie. Do bardziej zdecydowanych przesterowań najlepiej brzmi przetwornik przy mostku, jest on również najostrzejszy. Ustawienie mostek + gryf lub sam gryf z distortionem nie sprawdzają się najlepiej, najlepiej brzmieniu jest za dużo harmonicznych trudnych do stłumienia. Muszę przyznać, że mocne, zdecydowane przesterowane brzmienie Dot’a robi naprawdę spore wrażenie.

PODSUMOWANIE

Tak się akurat składa, że gram na Gibsonie ES-335 The Dot, więc mam bezpośrednie porównanie obu gitar. Nie powiem, że niczym się nie różnią, bo to nieprawda. Powiem jednak, że wielokrotnie byłem zaskoczony, jak wiele jest podobieństw Epiphone’a do Gibsona. Praktycznie identyczna konstrukcja, ta sama wygodna szyjka, precyzyjne wykonanie progów. Brzmienie na pewno nie jest takie same, ale gdyby wymienić przetworniki na Gibson Classic ’57 to kto wie co by się wydarzyło….

Test pochodzi z Magazynu Gitara i Bas + Bębny. Przedruk za zgodą redakcji.